Ron, je bent mijn vriend maar je bent er niet meer. Je laat me in de steek ouwe postbode, en erger dan je zelf kon weten. Maar goed, er zijn meer mensen die je zullen missen als ik zo om me heen kijk. Bovenal natuurlijk Annemiek met wie je al die jaren lief en leed hebt gedeeld op de Bosdrift. Over de Bosdrift gesproken: ik weet niet of je weleens post hebt bezorgd op je eigen adres. Ik weet wel dat je post bezorgde op de Admiraal de Ruijterlaan (postcodegebied 1215 N) en daar vaste klant was bij de Hoogvliet, vanwege de lekkere broodjes en een bevallige en goedlachse caissière. Ik ben daar zelf weleens gaan kijken, dat was inderdaad iets om voor om te fietsen, om met Nicolaas Klei te spreken.
Ron was een man van de praktische wijsheid. We hebben elkaar ontmoet op het depot van Postnl op de Neuweg (postcode 1214 G) waar we uit de toon vielen door quasi-intellectuele gesprekken. Die konden gaan over klassieke muziek, moderne cabaretiers, vegetarische barcecues of de ‘actualisatie van de uitvoeringstijden’, een onzalig plan van Postnl dat erop neerkwam dat je hetzelfde werk moest blijven doen voor minder geld. En als je dat dan voor elkaar kreeg, had je de situatie in de woorden van Willem de Groot weer ‘goed getakeld’. Wat ook het speciale gevoel voor taal weergeeft van onze besnorde chef. Deze uitvoerige gesprekken leverden ons een reputatie op en Ron kreeg de bijnaam: Professor van Gerner. Die reputatie probeerden we dan later weer teniet te doen door als postbeambten, na gedane zaken, bier te drinken met gewone mensen in Café Zuid, de Maarschalk of later bij Tante Lida.
Toch bleef ook de hoge cultuur Ron aantrekken. We zijn naar verschillende theaters gegaan en hebben Daniël Arens gezien, Tim Fransen en Katinka Polderman. Ron was een trouwe kijker van De Slimste Mens op NPO1. En we hebben hele stapels krantjes rondgebracht voor het Hilversumse Filmtheater, wanneer mijn moeder daar op zondag niet toe in staat was. Als betaling kregen we dan vrijkaartjes voor de bioscoop en daar heb ik met Ron een indrukwekkende documentaire gezien over het leven van Arvo Pärt, de componist van koormuziek uit Estland. Ik kan me herinneren dat ik een bepaalde scene nogal ontroerend vond, op dat moment opzij keek en ook in de ogen van Ron een traan zag opwellen. Mooi man.
Ik ben tegen de dood. Hij is ongezellig, hij is onrechtvaardig en hij is deprimerend. En hij komt altijd te vroeg, ook zo irritant. En het is een cliché want je wint het niet van de regen en ook niet van de belastingdienst en ook niet van de dood. Maar toch is het oneerlijk dat iemand waar je van houdt het gevecht verliest. Mijn hart gaat uit naar Annemiek. Het is gruwelijk en beangstigend en wanhopig om iemand van wie je zielsveel hebt gehouden, te moeten missen. Ik heb ook geen recept voor wat je moet doen als de meest nabije en liefste persoon ineens wegvalt uit je leven. Maar op den duur wordt het minder zwaar en misschien zelfs bevrijdend. Ik dank Ron en jou voor de warmte, de vriendschap en de gastvrijheid van de afgelopen jaren en ik zal er ook de komende tijd voor je zijn. En ik weet zeker: met mij vele mensen.
op de rekening van het UWV staan, liet de UWV-directeur doodleuk gouden toiletten bouwen. Een uitspatting want een gouden toilet is niet erg noodzakelijk. Je kunt als directeur ook je behoefte doen op een wit toilet, zoals de meeste mensen. Het is leuk als je daarna je excuses aanbiedt maar het kwaad is al geschied en het incident toont aan hoe de directeur denkt. ‘Schijt aan de gewone mensen, ik ben beter. Laat die uitkeringstrekkers maar hun behoefte doen op een gewone wc. Ik wil een gouden toiletpot.’ Een man die zo denkt past niet in een moderne samenleving waarin we geen tsaren of keizers meer hebben die boven het volk verheven zijn. En een man die zo denkt verdient het zeker niet om leidinggevend te zijn in een groot Nederlands bedrijf.