Het meisje zonder neus

Op een lome woensdagmiddag lagen we aan de waterkant te wachten op de meisjes uit het dorp. Plotseling was daar Hannah met twee vriendinnen. In de stralende zon kwam Hannah aanwaaien op een roze fiets. Ze was zestien en had een onnavolgbaar kapsel dat grotendeels rechtop stond en naar zeep rook. Dit was het. Ik was meteen verliefd op Hannah en begaf me na het avondeten zo vaak mogelijk naar haar huis. Het was lastig om onze liefde volledig tot bloei te laten komen omdat haar moeder ’s avonds steevast onder aan de trap stond te roepen: ‘Hannaahh, het is half elf’. Dat betekende dat ik naar huis moest. Zwevend door donkere Hilversumse straten draaide ik ‘Walking on the moon’ van The Police op het cassettebandje in mijn gele Walkman.

De relatie met Hannah was geen lang leven beschoren. Het bleef bij voelen onder een zomers bloesje op muziek van The Cure en verder had Hannah geen idee van wat er op de wereld gebeurde. Het was als een date met een Noord-Koreaanse verkeersagente: bloedmooi maar je kan er bijna niets mee. En je begrijpt haar ook de helft van de tijd niet. ’s Avonds luisterden we naar het romantische Candlelight van Jan van Veen tijdens het zoenen op haar bed. Meer dan zoenen mocht niet van haar moeder. Op een gegeven moment vergat ik Hannah’s verjaardag, maakten we het uit en beloofden we het uitgebreid met elkaar te zullen doen als de neutronenbom ging vallen. Want daar zong Doe Maar over.

Toen ontmoette ik het meisje zonder neus. Heleen was haar naam en ze was in mijn ogen de mooiste vrouw op aarde. Mysterieus en sexy. Kort donker haar. Zwoele rode lippenstift. Vale spijkerbroeken boven elegante lage pumps. Alles aan haar maakte me wild, geil en stout. Heleen had een fijn neusje dat zonder bochtje uit haar voorhoofd ontsproot. Een beeld uit de Griekse oudheid.

Vanwege deze Aphrodite-achtige gelaatstrekken noemden mijn vrienden haar het meisje zonder neus. Dit was een opzichtige poging om de draak te steken met mijn prille verliefdheid. Heleen had wel gewoon een neus alleen zag die er anders uit dan bij de meeste meisjes: voor mij alleen een aanbeveling.

Een enkele vriend respecteerde mijn fascinatie voor de geheimzinnige vrouw en assisteerde me bij een veroveringstactiek. Brouwersbier drinkend en paprikachips etend bedachten we plannen en die waren nog niet eens zo slecht. Die vriend zat bij Heleen op school en loodste me binnen op een feest waar zij misschien ook zou rondlopen. En zo geschiedde het.

Met Heleen ontdekte ik het ware spel der liefde. De eerste onhandige danspasjes met Hannah waren leergeld geweest. Ik had me bekwaamd in het onthaken van diverse soorten bh-sluitingen. Nu bevond ik me in de roze kamer van Heleen en stond er geen lastige moeder onder aan de trap. Vrijheid, blijheid. Er was alleen een irritant jonger broertje. Na enkele weken kwam mij ter ore dat dat broertje het inmiddels had aangelegd met mijn ex Hannah. Dat kon me niets schelen. We groeiden nu eenmaal op in een dorp. Who cares. Fluitend fietste ik door het prille ochtendgloren terug naar huis. Heleen. Ik wilde haar. Zij wilde mij. En we deden het echt. Eindelijk.